కవిత నెం 157:మండే సూరీడు

కవిత నెం : 157

మండే సూరీడు 

భగభగమంటూ ,ఎర్రటినిప్పై మండుతూఉంటాడు 
సెగలనుకక్కుతూ,  ప్రపంచానికే వెలుతురునిస్తాడు 
ఉదయంలా వచ్చి , ఉషాకిరణమై మెరుస్తూఉంటాడు 
సమస్తలోకాలకు సారదై , సప్తఅశ్వాలపై స్వారీచేస్తాడు 
చీకటిని త్యజించి , అంధకారాన్ని పోగొట్టే ప్రభాకరుడు 
అందరికీ ఆరాధ్యదైవం , ప్రతి రోజూ వారితోనే గమనం 
గ్రహమండలాలకు అధిపతియై , సంచరిస్తుంటాడు 
బ్రతుకు నిచ్చేది  సూరీడు , భష్మం చేసేది సూరీడు 
ఆయన రూపం ''వృత్తాకారం '' , ఆయన తేజం ''ఉష్ణం ''
కరుణిస్తే కారుణ్యం చూపి ,ఆరుణోదయాన్ని చూపుతాడు 
ఆగ్రహిస్తే అగ్నిజ్వాలలు విసిరి ,అతలాకుతలం చేస్తాడు 
మన  స్వార్ధపు చర్యలతో ,సూర్యతాపానికి బలవుతున్నాం 
పచ్చదనాన్ని పెకిలించి ,ఉష్ణతీవ్రతను పెంచుకుంటున్నాం 
కాలుష్యాన్ని సృష్టించి , సూర్యునికి మండేలా చేస్తున్నాం 
వడగాలులు , వడదెబ్బలతో ,వడబడిపోతున్నాం 
భయంకరంగా ఉష్ణంతో ,రగిలిపోతున్నాడు సూరీడు 
ఆదర్శవంతుడైన ఆదిత్యుడు , దిశను తప్పుతున్నాడు 
ఎప్పటికీ చల్లారును తన మనస్సు చలించి ,శాంతించి 
మానవ తప్పిదములతో జరిగిన అపరాధమును మన్నించి