కవిత నెం 353 నా గుండె వెనుక ఇంకొక చప్పుడు నా మాటల్లో మరొక శృతి ఇప్పుడు చుట్టూరా జనంతో కూడిన వాతావరణం నా కళ్లలోకి ప్రవహించెను ఏదో మెరుపు వేగం నా అడుగులు వాటి కదలికల్ని మరిచాయి నా శరీరంలో కదలికలకు లేదు చలనం కాలమంతా ఒకేసారి తిరిగినట్టు ఉన్నది గడియారం కాసేపు స్తంభించి యున్నది నన్ను వీడిన నీడ నా ప్రక్కకు వచ్చినట్టు నేను వదిలిన జ్ఞాపకం నా బుర్రకు తట్టినట్టు నీ కనుసైగలను చూస్తూ ఉండిపోయా నా చెలినేనా అని అయోమయంలో పడిపోయా అమాంతం బిగిసిన పెదవులు మౌనంలోనే కుశల ప్రశ్నలు వేసుకుంటున్నాయి నలుగుతున్న నిశ్శబ్దంలో మౌనం మాటల్ని వెతుక్కోవటం మొదలెట్టింది బాగున్నావా అని అడగాలా? ఏమటిపోయావు అని అడగాలా? కొన్ని సంవత్సరాల తర్వాత నీ రూపాన్ని చూస్తూ పసివాడినయ్యిపోయాను తడిచిన కనులతో స్వాగతం చెప్తున్నాను తనివితీరా పలకరించలేక బరువెక్కిన గుండెతో విలపిస్తున్నాను నీ ప్రశ్నలు కావాలి, నీతో ముచ్చటించాలి ఆ పాత హృదయం పలకాలి నీ స్పర్శ నాకుకావాలి నువ్వేనా నా చెలీ అనీ తెలియాలి

హహహహ